« Comment prendre pour « réaliste » un projet de modernisation qui aurait « oublié » depuis deux siècles de prévoir les réactions du globe terraqué aux actions humaines ?
Comment accepter que soient « objectives » des théories économiques incapables d’intégrer dans leurs calculs la rareté de ressources dont elles avaient pourtant pour but de prévoir l’épuisement ?
Comment parler d’ »efficacité » à propos de systèmes techniques qui n’ont pas su intégrer dans leurs plans de quoi durer plus de quelques décennies ?
Comment appeler « rationaliste » un idéal de civilisation coupable d’une erreur de prévision si magistrale qu’elle interdit à des parents de céder un monde habité à leurs enfants ? » Bruno Latour
2022
Klimaatverandering is in de eerste plaats een gedragsprobleem, vinden psychologen en een filosoof. Daarom moeten we de psychologische impact van de klimaat- en biodiversiteitscrisis op de mens beter begrijpen. ‘Het is het wegkijken om niets te voelen dat ons van collectieve actie weerhoudt.’
Hoe voelen jongeren zich over de klimaatopwarming? Om op die vraag te kunnen antwoorden organiseerde MO* een gesprek tussen jongeren vanuit de hele wereld en vroeg het hen zelf. ‘Wij, jongeren en kinderen, worden steeds buiten de klimaat- en milieudiscussie gelaten’, zegt de Colombiaanse Valentina (17) ‘maar het zijn wel wij die in die toekomst zullen moeten leven.’
Europa heeft nieuwe brandstoffen nodig om zijn industrie klimaatneutraal te maken en lonkt daarvoor naar Afrika. De zon op dat continent moet de gewilde groene waterstof overvloedig en goedkoop maken. Dat zou, zo beweren voorstanders, goed zijn voor Europa én voor de ontwikkeling van Afrikaanse landen. Klopt dat wel? ‘Europa is al meer dan zestig jaar een partner van Afrika. Wat was er zo “win-win” aan wat zich sindsdien heeft afgespeeld?’
