Jean-Pascal Van Ypersele

Oude kleren weggeven wanneer je ze niet meer nodig hebt: het klinkt als een goede daad, maar we doneren veel te veel. De tweedehandsindustrie is in crisis. En nu Europa ons sinds dit jaar verbiedt om oude kleren in de vuilbak te gooien, komen er nog meer afdankertjes bij. De Afrikaanse markten en stranden liggen nochtans al vol met onze tweedehandskledij.

Voortaan moeten producenten van textiel, zoals kledij en schoenen, ook zorgen voor een goede inzameling en recyclage ervan. Dat heeft het Europees Parlement beslist. Bedoeling is om de gigantische textielafvalberg te verkleinen: Nu komt er namelijk in de Europese Unie jaarlijks 12,6 miljoen ton textielafval bij, waarvan 5,2 miljoen ton kleren en schoenen.

Of je een afgedragen T-shirt kan terugsturen voor recycling of upcycling, hangt heel sterk af van waar je woont. Grote kledingbedrijven zetten wel initiatieven op om de kringloop te sluiten, maar uit een nieuwe studie blijkt dat die niet zo doeltreffend zijn.

Op 24 april 2013 stortte in Dhaka, hoofdstad van Bangladesh, een gammel gebouw in waar naaisters (hoofdzakelijk vrouwen) voor westere consumenten spotgoedkope merkkledij fabriceerden aan hongerlonen in erbarmelijke werkomstandigheden. Van de 3112 aanwezige personen kwamen er officieel 1138 om het leven, terwijl anderen zwaargewond overleefden. Is er sindsdien iets veranderd?

Tien jaar na Rana Plaza is er het boek “Kleerkastvasten” van journaliste en fairfashionexperte Sarah Vandoorne. Het is een wereldwijde zoektocht naar de processen, impact en verduurzaming van de kledingindustrie.

Je brengt tweedehandskledij met de beste bedoelingen naar een kledingcontainer, maar die belandt niet altijd opnieuw in Europese winkelrekken. Een deel ervan gaat naar West-Afrika en wordt er opnieuw verkocht, maar vervuilt er ook de stranden. Journaliste Sarah Vandoorne trok naar de grootste tweedehandsmarkt ter wereld, in Ghana, en ging op zoek naar de oorzaken én mogelijke oplossingen van ons kolossale kledingprobleem.