Veille 2.1

MO*columnist Jan Mertens heeft een boek geschreven over klimaatemoties. Hoe gaan we om met de angst, het verdriet, de kwaadheid of de machteloosheid die we ervaren door de klimaatcrisis? Een fragment.

Je zou het bijna worden als je de ontwikkelingen in vooral het kneuterige Vlaamse en het Belgische politieke landschap vergelijkt wat er in de echte wereld om ons heen aan het gebeuren is. Overal worden de warmterecords bijna dagelijks gebroken, behalve in het mooie Vlaamse land dan. Daar hebben we nog geluk. Ondanks dat dit jaar het warmste jaar ooit zal worden, zijn de weergoden ons gunstig gezind. Maar onze klimaatcrisis ontkennende politici breken voortdurend alle records door hun onverantwoordelijk gedrag en een volstrekt gebrek aan zorg voor de toekomstige generaties.

Angst die mensen ervaren over de toekomst van de planeet blijkt niet altijd negatief te zijn, stellen Britse onderzoekers. Eerder dan te verlammen, leidt deze angst vaak tot klimaatactie – en dat heeft dan weer een positief effect op het kanaliseren van de angst.

Pijn en verdriet voelen bij wat er om ons heen gebeurt is een teken van verbondenheid aan de wereld om ons heen, schrijft MO*columniste Tine Hens. Het is makkelijk en verleidelijk die emoties weg te zetten als zwakte, maar om het eigen ongemak toe te geven, is er moed nodig.

Klimaatverandering is in de eerste plaats een gedragsprobleem, vinden psychologen en een filosoof. Daarom moeten we de psychologische impact van de klimaat- en biodiversiteitscrisis op de mens beter begrijpen. ‘Het is het wegkijken om niets te voelen dat ons van collectieve actie weerhoudt.’

Wereldwijd beïnvloedt klimaatverandering het mentale welzijn. Vooral jongeren hebben last van klimaatangst, maar die angst is niet universeel.” Yara Van Heugten, studente journalistiek, contacteerde onlangs de Grootouders met de vraag of ze enkele leden van Grootouders voor het Klimaat kon interviewen in het kader van een essay dat ze schreef over klimaatangst. Dat essay bleek nadien een knap werkstuk te zijn geworden. Hoe zit dat met die klimaatangst bij onze jongeren? Lees Yara’s bijdrage.

Toen Georgia Whitaker deze kerstvakantie in de zetel kroop voor een gezellig avondje met de film Don’t Look Up, verwachtte ze een dure, middelmatige komedie met een sterrencast – een beetje als Love Actually. Maar na afloop voelde ze zich verrassend opgelucht. In deze blog legt ze uit waarom.

Jongeren kampen steeds vaker met gevoelens van angst en moedeloosheid over de toestand van ons klimaat. Experts waarschuwen voor de gevolgen daarvan voor de maatschappij. ‘Leiders moeten dringend werk maken van de uitrol van een pad dat naar een gelukkige en gezonde toekomst leidt.’